‘Interference’ had saxofonist Wytze de Swart zijn afscheidsconcert van de AMT gedoopt. En interfereren deed het. Het publiek werd getrakteerd op een totaalbeleving waarin bijna alle zintuigen actief werden betrokken, inclusief smaak!
De intieme ruimte van de Doopsgezinde Kerk in Utrecht werd ten volle benut. Opeens klonken van achteren de prachtige klanken van Bachs Die Kunst der Fuge, gearrangeerd voor saxofoonkwartet. Vloeiend was de overgang naar trio voor viool, saxofoon en piano van Marc Eychenne voor het altaar gespeeld. Geprojecteerde beelden veranderden beide zijden van de kerk in weidse meren. Verrassend was de overgang naar werk van Craeyvanger door gitarist Ruben Silva Kas en vioolsonate no. 2 van Bartók door Yuri Shundyak was voorzien van een hapje zoete fudge; een bijzondere combinatie. Beiden speelden op het bovenportaal, een hemels effect. Hierna kon Wytze helemaal los in zijn jazzy saxofoonvariaties in met recht het titelstuk Interference voor saxofoon en tape. Hierbij hoorde de zoetzure smaak van gedroogde cranberries, het sneeuwbeeld van een tv en wapperende kleding aan de waslijn. Haar gedicht HAP! droeg Daniëlle Meuleman voor onder begeleiding van de klanken van Dufay, door Wytze gearrangeerd voor saxofoontrio.
Na de pauze was de vloer (letterlijk) voor danseres Marilou Hemmerlin die op sierlijke wijze Mellits’ Mara’s Lullaby vertolkte, begeleid door een zout hapje. Bij de laatste maten werd zij in slaap gewiegd door de zang van Hella Termeulen, die vervolgens de avond samen met Ruben Silva Kas van een Spaans tintje voorzag met drie vurige Canciones populares van De Falla. Het krachtige Trio Elégiaque no. 1 van Rachmaninoff werd gekruid met een stukje gember en een eindeloos voortglijdende spoorbaan. Villa Lobos’ Bachianas brasileiras zorgde voor een bruisende afsluiting door strijkers en saxofonisten.
